Reklama
Artystyczny fenomen
Wystawę prezentującą twórczy dorobek artystów związanych z krakowską Akademią Sztuk Pięknych można obejrzeć w orońskim Muzeum Rzeźby Współczesnej. Jej kuratorem jest Ewa Janus. Ekspozycję przygotowano w ramach firmowanego przez CRP cyklu "Akademie prezentują". Na tej zbiorowej wystawie pokazano artystyczny dorobek wykładowców i absolwentów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
– Wielopokoleniowa wystawa prezentuje twórczość artystów związanych z Wydziałem Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Są to dzieła twórców, którzy aktywnie tworzyli środowisko rzeźbiarskie lat 60. i 70. ubiegłego wieku, jak i przedstawicieli najmłodszego pokolenia. Wszystkich łączy krakowska Akademia - różni postawa wobec materii, warsztatu, formy. Idea zawarta w tytule wystawy to przyczynek do szerszej refleksji; pytanie o potencjał środowiska w kontekście wielowiekowej tradycji i współczesnych wyzwań, a także próba odpowiedzi dotyczącej miejsca na artystycznej i akademickiej mapie ośrodków sztuki rzeźbiarskiej w Polsce – podkreślają organizatorzy krakowskiej wystawy w orońskim Centrum Rzeźby Polskiej.
- Ukształtowana w długim procesie rozwoju krakowska szkoła rzeźby jest artystycznym fenomenem ... Mimo wewnętrznego zróżnicowania w zakresie pojawiających się w niej stylów i tematów, można o niej mówić jak o komplementarnej całości, zwartym procesie kształtowania się twórczych osobowości i powstawania dzieł sztuki podlegających wspólnym kategoriom ich rozumienia, opisu i interpretacji. Rzeźbiarska sztuka Krakowa, od czasów późnego średniowiecza, dysponowała niezgłębionym źródłem twórczej inspiracji, jakim było niewątpliwie dzieło Wita Stwosza wyznaczające wysoki poziom artystycznych dążeń dla całych pokoleń rzeźbiarzy (...) Niebagatelne znaczenie miał również szerzej pojęty kontekst kulturowy, napędzający wyobraźnię krakowskich rzeźbiarzy bogaty nurt sztuki ludowej, artystyczny folklor regionu Małopolski, radosna twórczość jarmarcznych kuglarzy, anonimowych twórców przydrożnych kapliczek, świątków oraz niepowtarzalnej formy krakowskich szopek, co stanowiło razem swojego rodzaju przeciwwagę wobec poważnych dzieł oficjalnego nurtu kultury wysokiej - podkreśla profesor Franciszek Chmielowski.
Zdaniem profesora Franciszka Chmielowskiego szczególne cechy krakowskiej szkoły rzeźby to, m.in.: silnie rozwinięty i zróżnicowany nurt figuracji, pogłębiona metaforyka i humanistyczna refleksja, owocna synteza figuracji z geometrią i wynikająca stąd wyrazistość rzeźbiarskiej formy, poważna gra z konwencjami utrwalonymi w tradycji, pozytywnie rozumiany akademizm (jako dojrzałość stylu ukształtowanego i okrzepłego w Akademii) oraz względna odporność na efemeryczne, artystyczne mody.
W okresie powojennym, rzeźbiarskie środowisko Krakowa próbował konsolidować utworzony w 1949 roku autonomiczny Wydział Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych. Pierwszym jego dziekanem był Xawery Dunikowski.
- Ekspresyjny i zarazem symboliczny figuratywizm tego artysty wyznaczył jedną z ważniejszych linii rozwoju polskiej rzeźby. Powstające w kręgu oddziaływania idei Dunikowskiego dzieła jego uczniów i kontynuatorów charakteryzowała tendencja do architektonicznego traktowania bryły i geometryzacji form, dająca efekt monumentalizmu, ale też semantycznej przejrzystości i głębi. Innym źródłem inspiracji była tradycja rodinowska, zaszczepiona w krakowskiej Akademii jeszcze na początku XX w. przez Konstantego Laszczkę, odznaczająca się malarskim i fakturowym potraktowaniem rzeźbiarskiego woluminu oraz skupieniem uwagi na psychologicznych treściach artystycznego przedstawienia. Znaczny wpływ na ukształtowanie się twórczego klimatu w krakowskim środowisku, zwłaszcza wśród rzeźbiarzy młodszego pokolenia, miały inspiracje płynące z tradycji sztuki ludowej oraz doświadczeń przynoszonych do Akademii przez adeptów sztuki wywodzących się z zakopiańskiej szkoły Antoniego Kenara - przekonuje profesor Franciszek Chmielowski.
Prezentują swoje praceNa wystawie "Krakowska szkoła rzeźby" swoje rzeźbiarski prace prezentują: Karol Badyna, Marita Benke-Gajda, Wiesław Bielak, Tomasz Bielecki, Sławomir Biernat, Stefan Borzęcki, Magdalena Cisło, Michał Dąbek, Iwona Demko, Marek Dryniak, Czesław Dźwigaj, Dobiesław Gała, Andrzej Getter, Janusz Janczy, Ewa Janus, Marian Konieczny, Jacek Kucaba, Jan Kuka, Józef Murzyn, Krzysztof Nitsch, Marcin Nosko, Jerzy Nowakowski, Krystyna Orzech, Antoni Porczak, Bogusz Salwiński, Józef Sękowski, Bartłomiej Struzik, Andrzej Szymczyk, Aleksander Śliwa, Piotr Twardowski, Jan Tutaj, Agnieszka Wach, Mariola Wawrzusiak-Borcz, Bartłomiej Węgrzyn, Tomasz Wenklar, Krzesimir Wiater, Katarzyna Woźniak, Andrzej Zwolak.
Wielopokoleniowa wystawa
– Wielopokoleniowa wystawa prezentuje twórczość artystów związanych z Wydziałem Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Są to dzieła twórców, którzy aktywnie tworzyli środowisko rzeźbiarskie lat 60. i 70. ubiegłego wieku, jak i przedstawicieli najmłodszego pokolenia. Wszystkich łączy krakowska Akademia - różni postawa wobec materii, warsztatu, formy. Idea zawarta w tytule wystawy to przyczynek do szerszej refleksji; pytanie o potencjał środowiska w kontekście wielowiekowej tradycji i współczesnych wyzwań, a także próba odpowiedzi dotyczącej miejsca na artystycznej i akademickiej mapie ośrodków sztuki rzeźbiarskiej w Polsce – podkreślają organizatorzy krakowskiej wystawy w orońskim Centrum Rzeźby Polskiej.
Twórcze inspiracje
- Ukształtowana w długim procesie rozwoju krakowska szkoła rzeźby jest artystycznym fenomenem ... Mimo wewnętrznego zróżnicowania w zakresie pojawiających się w niej stylów i tematów, można o niej mówić jak o komplementarnej całości, zwartym procesie kształtowania się twórczych osobowości i powstawania dzieł sztuki podlegających wspólnym kategoriom ich rozumienia, opisu i interpretacji. Rzeźbiarska sztuka Krakowa, od czasów późnego średniowiecza, dysponowała niezgłębionym źródłem twórczej inspiracji, jakim było niewątpliwie dzieło Wita Stwosza wyznaczające wysoki poziom artystycznych dążeń dla całych pokoleń rzeźbiarzy (...) Niebagatelne znaczenie miał również szerzej pojęty kontekst kulturowy, napędzający wyobraźnię krakowskich rzeźbiarzy bogaty nurt sztuki ludowej, artystyczny folklor regionu Małopolski, radosna twórczość jarmarcznych kuglarzy, anonimowych twórców przydrożnych kapliczek, świątków oraz niepowtarzalnej formy krakowskich szopek, co stanowiło razem swojego rodzaju przeciwwagę wobec poważnych dzieł oficjalnego nurtu kultury wysokiej - podkreśla profesor Franciszek Chmielowski.
Metaforyka i refleksja
Zdaniem profesora Franciszka Chmielowskiego szczególne cechy krakowskiej szkoły rzeźby to, m.in.: silnie rozwinięty i zróżnicowany nurt figuracji, pogłębiona metaforyka i humanistyczna refleksja, owocna synteza figuracji z geometrią i wynikająca stąd wyrazistość rzeźbiarskiej formy, poważna gra z konwencjami utrwalonymi w tradycji, pozytywnie rozumiany akademizm (jako dojrzałość stylu ukształtowanego i okrzepłego w Akademii) oraz względna odporność na efemeryczne, artystyczne mody.
W okresie powojennym, rzeźbiarskie środowisko Krakowa próbował konsolidować utworzony w 1949 roku autonomiczny Wydział Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych. Pierwszym jego dziekanem był Xawery Dunikowski.
Nie tylko X. Dunikowski
- Ekspresyjny i zarazem symboliczny figuratywizm tego artysty wyznaczył jedną z ważniejszych linii rozwoju polskiej rzeźby. Powstające w kręgu oddziaływania idei Dunikowskiego dzieła jego uczniów i kontynuatorów charakteryzowała tendencja do architektonicznego traktowania bryły i geometryzacji form, dająca efekt monumentalizmu, ale też semantycznej przejrzystości i głębi. Innym źródłem inspiracji była tradycja rodinowska, zaszczepiona w krakowskiej Akademii jeszcze na początku XX w. przez Konstantego Laszczkę, odznaczająca się malarskim i fakturowym potraktowaniem rzeźbiarskiego woluminu oraz skupieniem uwagi na psychologicznych treściach artystycznego przedstawienia. Znaczny wpływ na ukształtowanie się twórczego klimatu w krakowskim środowisku, zwłaszcza wśród rzeźbiarzy młodszego pokolenia, miały inspiracje płynące z tradycji sztuki ludowej oraz doświadczeń przynoszonych do Akademii przez adeptów sztuki wywodzących się z zakopiańskiej szkoły Antoniego Kenara - przekonuje profesor Franciszek Chmielowski.
Prezentują swoje praceNa wystawie "Krakowska szkoła rzeźby" swoje rzeźbiarski prace prezentują: Karol Badyna, Marita Benke-Gajda, Wiesław Bielak, Tomasz Bielecki, Sławomir Biernat, Stefan Borzęcki, Magdalena Cisło, Michał Dąbek, Iwona Demko, Marek Dryniak, Czesław Dźwigaj, Dobiesław Gała, Andrzej Getter, Janusz Janczy, Ewa Janus, Marian Konieczny, Jacek Kucaba, Jan Kuka, Józef Murzyn, Krzysztof Nitsch, Marcin Nosko, Jerzy Nowakowski, Krystyna Orzech, Antoni Porczak, Bogusz Salwiński, Józef Sękowski, Bartłomiej Struzik, Andrzej Szymczyk, Aleksander Śliwa, Piotr Twardowski, Jan Tutaj, Agnieszka Wach, Mariola Wawrzusiak-Borcz, Bartłomiej Węgrzyn, Tomasz Wenklar, Krzesimir Wiater, Katarzyna Woźniak, Andrzej Zwolak.
Reklama
Reklama
Wideo Szydlowiecki.eu
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama